Met Kerst en met Pasen schrijf ik altijd een stukje over de essentie van het christendom.
Gezien het geweld in Palestina, heb ik mijn kerstverhaal aangepast.
Eerst dit
In het jodendom, het christendom en de islam gaat het steeds om één enkele god, we noemen dat monotheïsme. Belangrijk kenmerk is het geopolitieke aspect. Als voorportaal voor het eeuwige leven maakt een uitverkoren volk aanspraak maakt op een wereldlijk grondgebied: het Beloofde Land, het Heilige Roomse Rijk en het Kalifaat. Ingeval van verdediging of uitbreiding, kunnen gelovigen actief bij een strijd worden betrokken. De monotheïstische godsdienst is daarmee een potentiële opstap naar geweld, terrorisme of zelfs oorlog. De drie monotheïstische godsdiensten zijn door deze geopolitieke claims elkaars concurrent en dat is vooral het geval in landen met een staatsgodsdienst. Het is de onderliggende oorzaak van het Palestijnse conflict.
De essentie van het christendom
Het christendom heeft het Nieuwe Testament, het jodendom en de islam niet. De essentie daarvan is: ‘vergeving’. Dat kennen we wel: ‘Vergeef onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren’. Spijt, biechten en rehabilitatie zijn alsnog mogelijk.
Het christendom wist zich om die reden aan te passen aan nieuwe inzichten. Het leidde na de Verlichting tot een scheiding tussen kerk en staat. De christelijke kerk werd een apart instituut binnen een staatsbestel. Dit in tegenstelling tot het jodendom en de islam, dat zijn (overwegend) staatsgodsdiensten.
Palestina
Door het vasthouden aan een stringente geo-politiek, maken het jodendom en de islam aanspraak op hetzelfde grondgebied. Het is wraak. En daar komt nog iets bij:
– In het jodendom is het slachtofferschap de rechtvaardiging voor geweld.
– Voor de islam geldt dat de stichter een wereldlijk heerser is die ook legers aanvoerde. Hierdoor ligt geweld gelijk al meer voor de hand.
Vrede op aarde
Elke religie is in principe vredelievend. Dat geldt voor het jodendom, het christendom en dus ook voor de islam. Als dat niet zo was, had de wereld er echt heel anders uitgezien.
Het zijn niet de goden die zelf het zwaard oppakken en zelf een territoriaal conflict met geweld uitvechten.
Nee, het zijn mensen die godsdienst gebruiken als een stok: het is aan degene die hem vasthoudt om erop te leunen of om ermee te slaan.
=
Terug naar de Homepage